Ik ben aan een nieuw boek begonnen.
Diep ademhalen.
Er staat nog geen letter op papier. Maar nu is er dit, deze aankondiging, en kan ik niet terug. En in mijn keuken heeft het boek al alles overgenomen. Want het wordt een kookboek. En een boek over koken.
Over waar ik zo van houd: dat koken je de materiële wereld beter leert begrijpen. Waarom een rijstkorrel zacht wordt in heet water. Wat een boon nootachtig lekker kan maken of net weerzinwekkend melig. Hoe je je soep zoveel smaak, beet en levendigheid kunt geven dat ze als maaltijd ruimschoots volstaat.
Over dit heerlijke tijdperk na het Vlees-Groente-Aardappelenbord, waarin we kunnen en moeten heruitvinden wat een goede maaltijd is.
Over mijn werkpunten, daarover ook. Want ik verlies mij in Projecten. Ik haal graag 50 kilo tomaten in huis, roekeloos, in een week met drie zware schrijfdeadlines. Die sta ik dan ’s nachts in te maken, wonderlijk doordrongen van het gevoel dat alles klopt. Maar als het erop aankomt om dag in, dag uit te zorgen voor haalbare maaltijden, dan mis ik soms de vonk, of het zelfvertrouwen. Om nog te zwijgen over mijn bijna belachelijke culinaire verlegenheid wanneer ik vrienden of buren ontvang voor wat een ongedwongen avond moet zijn. Terwijl ik tegelijk droom over de Gastentafel waar Revolutionaire Ideeën rijpen voor de Zorgzamere en Kansrijkere Samenleving, in mijn eigenste keuken, gesterkt door mijn trefzekere lasagnes en noedelsoepen.
Vaak wil ik lopen, springen, vliegen, maar ik snap het stappen nog niet ten gronde. Daarin ben ik mij nu aan het bijscholen.
Het resultaat wordt een boek over de kunst sober te koken.
Het verschijnt wanneer het klaar is.

Ik zoek nog leermeesters (M/V/X).
Ik leer al heel veel door mezelf themaweken op te leggen: ovenschotels, quinoa, bouillon, grillpannen, alles wat ik beter wil begrijpen. (Daar is mijn Projectdrang weer. Kicken.)
Maar tussendoor bedenk ik: ergens moet nu ook een heel goede macrobiotische kok gierst aan het koken zijn, van wie ik heel veel zou kunnen leren. Of een voedingstechnoloog die op punt staat om de lekkerste bonen in tomatensaus uit te vinden. Of een traiteur die de meest hartverwarmende ovenschotels van de Benelux maakt, zonder dat ik dat weet.
Als u aan zo’n leermeester denkt, mail me dan: dorienknockaert@hotmail.com.

Ik wil tot slot nog iets zeggen over de verkiezing van Donald Trump. Want ik begin mij nu te voelen zoals die ene keer toen ik na een concert naar huis fietste met een vriend van mijn man. Zijn moeder was een paar dagen eerder overleden, wist ik van mijn man. Ik dacht er de hele tijd aan, terwijl we over andere dingen praatten. Ik dacht de hele tijd: wat kan ik erover zeggen dat zínnig is? Dus ik zei er helemaal niets over.
Zo wil ik nooit meer zijn.
Donald Trump is vorige week verkozen tot president van de Verenigde Staten. Voor alle mensen die daar even radeloos, half zo radeloos of nog radelozer door zijn dan ik: een omarming. Ik probeer zo hard te hopen op weerwerk dat overtuigt, dat we weer massaal gaan geloven in samen sterk zijn. Behalve over ovenschotels en bonen loop ik nu dus ook veel te denken over democratie, waardigheid en mensenrechten. Daaruit vloeit voort dat mijn jaarlijkse online kookboekenverkoop deze keer ten voordele van Amnesty International is. Op mijn Facebookpagina kun je zien wat ik allemaal in de aanbieding heb ( veel!), en lezen hoe de verkoop verloopt (gezellige chaos!).
Maar het is fijn om elkaar ook hier nog eens tegen te komen.

Save

Save