Spullen waar je een stille boon voor hebt. Iedereen kent dat wel, hoop ik.
Ik heb er best veel: mijn slazwierder, mijn fuchsia pyjamabroek, mijn maatbeker met spatdeksel, mijn noppenkousen. Ze houden zich koest in de schaduw van de pronkstukken: de handgemaakte theeglazen, de lievelingsjurk. Geen complimenten, geen opschepperij. Nooit laat ik mijn lelijke slazwierder schijnbaar onbedoeld rondslingeren als er vrienden komen. En hoewel mijn pyjamabroek het meest gedragen stuk uit mijn kleerkast moet zijn, heb ik hem nooit aan als er een fotograaf in de buurt is.

Laatst deed ik het dan toch. Ik nam een foto van mijn pannenlikkers. Het werd sterker dan mezelf.
Ik ken niemand anders die van pannenlikkers houdt. Sommige mensen halen er niet eens één in huis, anderen hebben er wel eentje, maar laten het verwelken in een oude rumtopf waar ook nog een schuimspaan, een braadvork en een bloem uit crêpepapier in staan.
Pannenlikkers zijn zo goed. Ze helpen je niet alleen om spaarzamer te zijn, ze zorgen ook voor smaak. Want net die beetjes die aan je slakom, je braadslede of je steelpan blijven kleven, zijn de lekkere. De net iets meer gekaramelliseerde kruimels, de kruiden en de uiensnippers, het laagje olie dat zich vol aroma’s heeft gezogen. Er is maar één middel om die op geciviliseerde wijze in je mond te doen belanden. Pannenlikker is de naam.
Ik heb heel lang gezocht naar goede pannenlikkers. Vaak worden ze uit twee stukken gemaakt: een lapje uit rubber of silicone, en een steel die je daarin schuift. Niet ideaal, want tussen beide onderdelen kruipen etensresten of vocht, waardoor je ze altijd weer uiteen moet halen om ze af te spoelen en te laten drogen. Nergens vond ik een exemplaar uit één stuk. Niet in webshops, niet in kookwinkels. En toen ik het min of meer had opgegeven, kwam ik er gewoon een paar tegen in de Colruyt. En de week daarop in de Delhaize.
De pannenlikker uit één stuk is gearriveerd.
En nu ga ik er weer over zwijgen.